Η εγκατάσταση αιολικών πάρκων σε Τήνο, Άνδρο, Πάρο και Νάξο έχει ήδη εγκριθεί από το Υπουργείο Περιβάλλοντος με βάση το νόμο για την επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), για την υποτιθέμενη αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Ενενήντα πέντε (95) θηριώδεις ανεμογεννήτριες ύψους έως και 113 μέτρων η κάθε μία, συνολικής ισχύος 218,5 MW, θα τοποθετηθούν στα νησιά μας, χωρίς να έχουμε ποτέ συμφωνήσει. Μαζί με αυτές θα εγκατασταθούν υπόγεια και υποβρύχια δίκτυα μέσης και υψηλής τάσης συνολικού μήκους 464,4 km, καθώς και επτά (7) υποσταθμοί. Γιατί; Ποιος ωφελείται από αυτό το “πράσινο” έργο;
Στα νησιά όπου θα γίνουν οι παραπάνω βιομηχανικές εγκαταστάσεις έχει ήδη ξεκινήσει συζήτηση σχετικά με τη χρησιμότητα των ανεμογεννητριών. Ωφελούν τελικά ή όχι; Μειώνουν το κόστος της ενέργειας στον τελικό καταναλωτή ή το αυξάνουν; Έχουν θετικές ή αρνητικές περιβαλλοντικές συνέπειες; Ενισχύουν την τοπική οικονομία; Τα στοιχεία που υπάρχουν από εγκαταστάσεις σε άλλες περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού οδηγούν, κυρίως, σε αρνητικά συμπεράσματα. Η προπαγάνδα όμως των ΜΜΕ υπέρ των αιολικών πάρκων έχει καταφέρει να επηρεάσει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Τα αιολικά πάρκα παρουσιάζονται ως “καθαρή ενέργεια” και οι εταιρείες που θα επενδύσουν σε αυτά ως ευεργέτες.
Ας μη γελιόμαστε. Με τα διλήμματα αυτά ασχολείται μονάχα η τοπική κοινωνία, η κοινωνία που πρόκειται να επηρεαστεί άμεσα και σε μεγάλο βαθμό από την “πράσινη” επένδυση. Για τις εταιρείες, ο τομέας της ενέργειας είναι ένας τεράστιας σημασίας επενδυτικός τομέας. Οι λίγοι, σχετικά, όμιλοι που επενδύουν διεθνώς σε αυτόν, δεν έχουν διλήμματα “καθαρής” ή “βρώμικης” ενέργειας. Οι ίδιοι κολοσσοί προωθούν όλα τα είδη ενέργειας, ανάλογα με τη συγκυρία που διαμορφώνεται. Αυτοί είναι που καθορίζουν το “μίγμα ενέργειας” (πυρηνικά, άνθρακας, υδρογονάνθρακες, βιομηχανικές ΑΠΕ, σχιστολιθικό αέριο), αυτοί ελέγχουν τους πόρους αλλά και τα δίκτυα μεταφοράς της ενέργειας.
Η επικείμενη πώληση του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ) μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της ραχοκοκαλιάς του ηλεκτρικού συστήματος της Ελλάδας, έρχεται σαν απόδειξη των παραπάνω. Η συγκεκριμένη θυγατρική της ΔΕΗ Α.Ε. είναι σήμερα ο διαχειριστής της σύνδεσης των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με τους υποσταθμούς διανομής και τελικά με εμάς, τους καταναλωτές της ηλεκτρικής ενέργειας. Μετά την πώλησή του, οι τελικοί καταναλωτές θα βρίσκονται ουσιαστικά σε ομηρία από τα ιδιωτικά συμφέροντα που θα κατέχουν και θα εκμεταλλεύονται το μονοπώλιο των δικτύων μεταφοράς ενέργειας.
Είναι ξεκάθαρο πως η πολιτική για τις ΑΠΕ, μέσα στα πλαίσια της γενικότερης πολιτικής που ακολουθείται, σχεδιάζεται με βάση τις πρωτοβουλίες της αγοράς και όχι με ορθολογικά κριτήρια. Κυρίως, όχι με κοινωνικά κριτήρια. Τα όποια αιτήματα για ενημέρωση και συμμετοχή της κοινωνίας στις αποφάσεις, συναντούν άρνηση. Ακόμη και όταν ζητείται η διά αντιπροσώπων γνωμοδότηση της κοινωνίας, μέσω των δημοτικών αρχών, αυτή, απλώς, παρακάμπτεται σε περίπτωση αντίρρησης! Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι τέσσερις δήμοι των θιγόμενων νησιών, καθώς και η περιφέρεια, γνωμοδότησαν αρνητικά στην εγκατάσταση των ανεμογεννητριών. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος απλώς προχώρησε στην έγκριση του έργου, αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις γνωμοδοτήσεις.
Η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό, όπως το νερό. Η ιδιωτικοποίηση των αγαθών αυτών, σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Τα βασικά προαπαιτούμενα μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης γίνονται εμπόρευμα και η τιμή τους καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς. Η εμπειρία σε κράτη, όπως η Βρετανία και η Γερμανία, έχει δείξει ότι η αύξηση των τιμών στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που ιδιωτικοποιήθηκαν, είναι τεράστια και τα κοινωνικά αποτελέσματα αυτών των πολιτικών είναι καταστροφικά. Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα πωλείται ο ΑΔΜΗΕ, στο Βερολίνο και το Αμβούργο η κοινωνία αγωνίζεται για να επανακρατικοποιηθούν τα ενεργειακά δίκτυα, καθώς έχουν διαπιστώσει ότι η ιδιωτικοποίηση ανεβάζει το κόστος της ενέργειας ενώ η Ιρλανδία εγκαταλείπει την πώληση της κρατικής εταιρείας ηλεκτρισμού που ζητούσε η “δική της” τρόικα.
Οι μεγάλες εταιρείες και τα συμφέροντά τους ίσως φαντάζουν ανίκητες, όμως τα επενδυτικά τους σχέδια μπορούν να ακυρωθούν, αν οι κοινωνίες προβάλουν αντίσταση. Απόδειξη αυτού, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 10/1 και ανατρέπει οριστικά τα έως σήμερα σχέδια για την εκτροπή του Αχελώου. Η απόφαση αυτή δικαιώνει έναν συνεπή και υπομονετικό οικολογικό αγώνα είκοσι και πλέον ετών, για να σωθεί ο μεγάλος ποταμός από ένα παράλογο και κακοσχεδιασμένο έργο. Αγωνιστική ιστορία έχει να επιδείξει και η Τήνος. Το 1994 η σύνδεση των Κυκλάδων με τον Εθνικό Σύστημα Ηλεκτροδότησης “απαιτούσε” γιγάντιους πυλώνες. Η κοινωνία, συνειδητοποιώντας την επιβάρυνση που θα προκαλούσε το έργο στο περιβάλλον και στην υγεία, αντιστάθηκε προσφεύγοντας στο Σ.τ.Ε. Ύστερα από αγώνα δεκατριών χρόνων, πέτυχε την αποξήλωση των εγκατεστημένων πυλώνων και ιστών μεταφοράς ρεύματος υψηλής τάσης από την ΔΕΗ, πετυχαίνοντας έναν ακόμη στόχο.
Έξι χρόνια μετά κάποιοι προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος μας και ερήμην μας.
Θα τους αφήσουμε;
